Het is neet zoë, det ich Osse Leeve Hier van ’t kruuts baej, maar as ich aan ’t wandele bun en ich kom langs het Kapelke van Geloë is ut net of det Maedtje dao binne röp: “Hey Hoeze, zou se neet ens efkes binnekomme en goeiedaag zegge?” Ich ken neet veur beej laupe en waer den auch gewoën nao binnegezaoge. Zoë gauw ich binne ben bekruup mich het geveul van zoë heerlijk thoes komme. Ich mein det ut Maedtje wat get hoeger op det altaar steit mich lachend aan kiek, en zaet: “Det woort auch waal wir ens tied”. As ich den op ’n benkske plaats heb genomme en nao die fakkelende kerskes kiek en verder niks huur as enne trein dae veur beej dendert, kump ’t besef det der toch get is wasse neet kens bevatte maar wao se toch alles aan kwiet kens. Net as ich op staon um enne euro in de bus te duuje veur ’n kerske kump enne jong van ’n jaor of achtien hiel nonchalant nao binne. Ich ken um en begroet um met: “ha Roy”. Het is ech zon figuur dae se euveral verwachs, maar neet in het kapelke. Bliej det ich dao auch bun is hae veuralsnog neet, veult zich ein bietje ongemekkelijk. “Kumps se auch ’n kerske aansteake jong?” vraog ich. Dao begint dae mich toch in ens te beüke, nae te huule!! De traone laupe um euver de wange en hae snoekt zoë hael det ich het zelf ongerhank te kwaod krieg. “Mien mam” snoekt hae, “mien mam!” Langzaam begint hae zich ’n bietje te herpakke.

Hae geit naeve mich in de bank zitte. Zônger det ich get vraog begint hae te vertelle. Zien mam, good 40 jaor haet enne sjlechte oëtsjlaag gekreege. Kanker, en der zou niks mier aan te doon zien. En wir laupe de traone euver zien wange. Wat mosse as volwasse vent den? Eine opgesjaote jong van 18 jaor dae luut blieke wie vuul hae van zien mam haelt zonger ut te zegge. “Neet de mood opgaeve” is ut enigste wat ich weit te zegge op det moment. Efkes blieve we sjtil naeve ein zitte. Den staon we same op, laupe nao vuur en staeke ein kers aan. Zonger get aaf te sjpraeke kieke we omhoeg nao det “Maedtje” en vraoge in gedachte dink ich allebei hetzelfde. Ich haaj Roy efkes vas op ziene sjouer, laup met ‘m na boëte en wins um vuul sterkte. “Danke veur ut loestere” zaet hae, springt op ziene fiets truuk nao hoes, nao zien mam. Ich zeen ‘m natuurlijk nog geregeld. Dök kieke we ôs allein maar aan, en dinke wir hetzelfde. Det “Maedtje” in het Kapelke van Geloë haet nao ôs geloesterd. Het geit stökke baeter met Roy zien mam. Kiek, dit is os Belvend met ein plekske wao idderein ken komme, wao beej het neet oët mak was ze gluifs maar waal altied het geveul kries desse gehuurd wuurs, auch al is der neemes. Ut Kapelke van Geloë, veur hiel vuul ein magische plek met ein leeve “Bewoenster” die altied loesterd, nao idderein. Det motte weej in iere haai-je.

De naam “Roy” is fictief.