Sjlechter Jos Hoezen verhaalt in de rubriek “Wie ich nog ein jungske waor” over herinneringen uit zijn jeugd in Belfeld.

Vandaag een verhaal over “Nie kleier kaope” in de grote stad. 

Veel leesplezier!

Kwaam se op woensdaagmiddag oët sjoel, en op diene stool loog ein sjoën ôngerboks, hemd en liefke, den wisse wat der ging gebeure. Iers effe middaagaete, helpe met de aafwas, met ’n washendje door de snoet en euver de kop, en met enne kamp de haor in de ploeij. De gôije kleier aan en men waas klaor um met mam nao de stad te gaon. Auch ôs mam leet zich van de beste kank zeen. Zeej wis waal wat moeij waas, en sjting d’r den meistal “deftig” op. Maar now waas ’t sjienbaar tied det ich iets niejs kreeg. Meistal betrof det ein niej zondigs “pak”. Um det mien breurs neet wolle greuje en ich waal, greujde ich neet in de kleier van mien aaijere breurs en mos dus niej gekoch waere.

Same met mam leep ich nao de bushalte ônger aan de riekswaeg beej ’t beelenhoes. Dao loog eine sjmale stoep veur en dae sting harstikke vol met minse die met de bus met moste. Ich bleef nao links aan ’t kieke toet det ich de bus ter huugte van “’t Bergske” aan zoog komme. De Nedambus. Boavekank lich gries, ôngerkank donker gries. Tösse ’t beelenhoes en de bushalte loog enne fietspaad met daobeej ein soort vluchheuvel wao de bus beej sjtopde. De ganse meute die sting te wachte sjoot den in ens de fietspaad euver um zoë snel meugelijk in de bus te komme met kans op ein zitplaats. Now sjrief ich nog euver dae tied det der nog ein conductrice in de bus waas die dich ein kaertje kwaam verkaupe. Volges mich is Annie van Sjaar van Rens ein van de letste condutrices op de bus gewaes. Det kaertje waas mier ein velke papeer. Daorop stinge in cijfercodes de op/oëtstap plaatsen. Ein gael velke waas inkele reis, roëd velke waas retour.

De conductrice knipde ein gaetje wao se oët mosde stappe zoëdet se neet stiekum as “zwart riejer” verder kos reize as wao veur se betaald hads. Want onverwachs sjtapde geregeld eine controleur op de bus. Aan de ziekank baove-in de bus leep ein koord. As se dao aan troks huurde se eine zoemtoën en ging ein roëd lempke branne veur in de bus. De chauffeur wis den det der in elk geval beej de volgende halte mosde stoppe um emes oët te laote. Um de zoëvuul tied ging de bus via Steyl, maar meistal bleef se op de riekswaeg. Dao waare auch allein de bushaltes. Dus de minse van oët de dörpe moste allemaol nao de riekswaeg as se met de bus met wolle.

Sjokvol zoot de bus as die in Venlo aan kwaam en op ’t keuninginneplein sjtopde. D’r zoot mer ein deur in, dus ’t deurde efkes veur det idderein der oët waas. Einmaol boete, richting de rotonde met zebrapaad, sjting eine pliessie op ’n houte wit met zjwarte kis het verkier te raegele.   Nou en den ging ’t beginne. Mam had zoë heur vaste adresse wao se inkaupe deej. Zeej huurde gaer “daag Mevr. Hoeze” as se de winkel binne leep. Ein teiken det men heur kende, en dao veulde ôs mam zich prettig beej. Ierste winkel waas altied Marius. Ônger groëte minse moëde, en baove veur de jongere. Kreyemborg waas de volgende halte. En meistal sjlaagde weej waal beej ein van die twië. Neet ich bepaalde wat ich aan deej maar ôs mam. Zeej heel d’r waal van mich ein bietje “kinkie” te kleie maar auch wir neet te.

Mien complete nieje oetfit in ein draagtas met de naam van de winkel d’r op meugde ich zelf drage. Ich wis det ’t neet mier lang zou deure al veurens ich mien “verrassing” kreeg. Beej V&D nao binne. Iers de kelder in. Halverwaege de trap sjting dae aape-automaat met speulgoodaepkes die muziek makde as se d’r ein kwartje in goeisde. En dao zien hiel get kwartjes ingegoeijd, det weit ich zeker. Verder de trap aaf en men kwaam in de kelder. V&D had toen ein prachtige sjpeulgoodaafdeiling wao se as kink dien hert kôs ophaole. “Now heb ich zin in koffie” zei ôs mam. Yes!! Met de roltrappe, die toen nog uniek ware, twië etages umhoëg nao de lunchroom!!

En den kreeg ich mien verrassing, enne dieke bossebol met ein glaas limonade!! Ôs mam vong det geweldig wie die zoog wie ich dao van kôs geneete. “Maar neet taege pap zegge hè, det weej heej gezaete hebbe”, zei ze den. Ut waas den net of des se ein geheimpje hads met dien mam wat nemes wis. “Kom jong” zei mam, “ut wuurt wir tied det we op hoes aan gaon”.

Truuk nao ’t keuninginneplein wao al wir ein horde minse stinge die auch nao hoes moste. De nedambus stopde en wir woort der geduujd um zoë snel meugelijk in de bus te komme. Met ein bietje gelök kreege we ’n zitplaats. Ich aan de raam met de draagtas met niej kleire tösse mien bein. De conductrice kwaam en mam goof het roei-je retourkaertje wao zeej wir ’n gaetje inknipde. Det ritueel is toch waal altied blieve hange. Eine daag sjtappe wao beej mam ein paar oor allein van dich waas en desse den auch waal ’n bietje woors verwend. De bus stopde in Belvend taege-euver Cafe Schreurs. Oëtkieke met euversteake en we waare zoë thoes.

De gôije kleier oët en geliek de pyama aan. Beej ’t aovendaete vruug pap: Enne”, gesjlaag veur ’n niej pak?”. “Jao“ zaek ich. “En auch nog örges angers gewaes?“ vruëg pap. “Nae“ zaek ich en kiek mam met ein sjuuns uigske aan, die mich ein knipuigske guuf.

Ich gaon ôs geheimpje toch neet verklappe?!