Ich trek de boetedeur aope, en de kelt sleit mich geliek veur ’t gezich.
Met de heng deep in de tes, huppel ich wie eine jônge boëk via het straötje richting de kerk. Dao wilt net zonne electricemins van de PLEM enne houte luchtepaol inklumme, umdet de lamp kepot is. Sjoen um te zeen. Hee duit zich eine reem um de boëk en duit ’n paar sjoon met krom iezers aan, en klump wie eine eikater dae luchtepaol in – maar ich mot doorlaupe angers kom ich te laat in de kerk.

Ich ren ’n kwak züsters veurbeej oët het Theresiakloester, die heur heng hebbe verborge in de mouwsgate en gen kaai-j oëre kenne kriege umdet heure ganse bums is ingepak. Boëte veur de kerk steit de köster (Ome Herm Stroeken) en begroet mich wie altied met: ”Ah, Joep.”

Ich gaon via de zie-ingang de kerk binne en mot met mien ganse gewich taege de deur gaon hange (umdet dao zon zwaore vaer op zit). Veur de kinger van de liegere sjoel staon veuraan banke; ierste bank ierste klas en twiede bank twiede klas, etc. De jônges aan de rechter kank, en de maedjes aan de linkerkank.

De ierste groëte-minse-bank – achter de jônges – is veur het kerkbesteur. En op de hook zit eine meister van de sjoel; dae mos in de gate haai-je of se dich auch gedroogs tiedes de mis. Dök waas det meister Mertes. Neet ech de favoriet um det dae “lijfstraffen” neet sjuwde – doa sien nôw nog jônge die dao ein trauma aan hebbe euvergehaai-je. Links, in d’n zelfde volgorde as de jônges, zitte de maedtjes.

In dee ierste groëte minsebank zoote de zusters die ich veur beej gerend waas, met op de hook ’n juffrouw; Juffrouw Crins of juffrouw Perry. Dees ware beej sommige maedjes auch neet populair.

De belkes rinkele en idderein geit staon as de priester (pestoer of kepelaon) met twië misdeenaars het altaar op lüp. Hae goëit de heng oët ein; det is ’n teike is det hae bliej is ôs wir te zeen.
De Heilige mis geit beginne – wat in haelt desse de ganse mis op de kneen mos gaon zitte, op zon hael benkske veur dich. D’r wuurt den allein maar latien gepraefeld wao ich niks van verstaon, en aaf en toe zingt hae get nao baove en de köster zingt den get truuk.
De Köster had het toen bes drök; ein eige zaak, de klokke luuje, kerk staoke, altaar klaor make, organist, dirigent kerkekoer, en geregeld ein trouwerie of as t’r emes doed waas gestorve ein begrafenis. Toen al woord aaf en toe ôs huidige keuningin aangeroope: Mea Mea MAXIMA coelpa. Maar, det zal toch waal angers bedoeld sien. 

Dök wandelde pastoer door de wandelpaei-j. Enne groete griese mins met enne welstandsboëk en ’n kleid aan met weit ich wievuul knöpkes. Hae had den ein diek book veur zich wao hae oët bleef praevele. Breviere numde se det gluif ich. Eindelijk, de communie. Den meugde se gaon staon en kôs se euver dien kneen strieke, die toch waal leete merke desse dao lang op gezaete hads. Bank veur bank netjes de communie haole. Wir kneele op ’n helle kaai-je communiebank en de heng verberge onger ein fris wit gestreeke lake.

Det lake mosde se onger de mônk haai-je as beeveurbeeld pestoer dich de hostie op de tong lag. Ich heb mei gemak det det enne kier fout ging; de hostie bleef neet op de tong ligge en veel, auch nog naeve het witte lake!! Man, paniek!!!

De zusters slooge zich de heng veur auge, kepelaon woord oët de sacrestie gehaold, de köster kwaam met ein sjoën zilver scheulke, en idderein dae op det moment aan de communibank zaot mos muuskestil blieve zitte toët det pestoer de hostie had gevônge en, met vuul ceremonie, op det zilver sjeulke truuk kos doon in de gouden kelk.
Eine leek de hostie aanrake met ongewiëde heng, waas ein doëdzonde. Truuk de bank in op de kneen, heng veur de auge , effe kalle met Ôsse Leeve Hier, en den kieke wae d’r nog mier allemaol in de kerk ware, want idderein kwaam veur beej um de communie te haole. Waas de communie gewaes, wisse det de mis bijna aafgelaupe waas. As dank veur ’t komme kreeg ze de zaegen nao en waas ’t ôngertösse ach oor.